ایمان و اعمال: کسی که ایمان واقعی داشته باشد، اعمال نیکو هم خواهد داشت

ایمان و اعمال: کسی که ایمان واقعی داشته باشد، اعمال نیکو هم خواهد داشت

در شروع مقاله در یعقوب 2: 14، می بینیم که یعقوب درباره شخصی سخن می گوید که "ادعا می کند که ایمان دارد". تنها اقرار شفاهی ایمان یعنی اینکه کسیادعا کند که ایمان دارد، برای نجاتش کافی نیست. در حقیقت، پولس هم در رومیان 10: 9-10 همین را به ما می گوید. در آنجا می خوانیم:

" که اگر به زبان خود اعتراف کني عيسي خداوند است و در دل خود ايمان داشته باشي که خدا او را از مردگان برخيزانيد، نجات خواهي يافت. زيرا در دل است که شخص ايمان مي‌آورد و پارسا شمرده مي‌شود، و با زبان است که اعتراف مي‌کند و نجات مي‌يابد. "

برای نجات یک شخص، ایمان واقعی و قلبی ضروری است. وقتی کلام خدا از ایمان سخن می گوید، چنین ایمانی را مد نظر دارد. ایمانی که فقط زبانی باشد و جایی در قلب نداشته باشد، ایمان واقعی نیست. همان طور که خداوند گفت: " اي افعي‌ زادگان، شما که بدسيرت هستيد، چگونه مي‌توانيد سخن نيکو بگوييد؟ زيرا زبان از آنچه دل از آن لبريز است، سخن مي‌گويد. " اقرار ایمان یعنی ایمانی که از قلب سرچشمه گرفته باشد و شخص به آن معتقد باشد. در غیر این صورت چنین اقراری، تظاهر به حساب می آید. پس اگر یعقوب 2 می گوید: "اگر کسی ادعا کند که ایمان دارد" دو چیز ممکن است که اتفاق بیفتد:

1- اقرار او به ایمان حقیقی است. به بیان دیگر این نوع اقرار، اقراری است که از قلب نشأت گرفته است. در این مورد دستاورد طبیعی چنین ایمانی، ثمرات است. یعنی همان اعمال. به بیان دیگر: اگر چه اعمال بر رستگاری و ایمان مقدم نیست (یعنی ما از طریق اعمال نجات نمی یابیم) اما اعمال، دست آورد طبیعی رستگاری است. که به صورت ثمره نمایان می شود. سبب آن هم ایمانی است که در قلب وجود دارد. همانطورکه خداوند گفت:

لوقا 6: 43-45
" هيچ درخت نيکو، ميوه بد به بار نمي‌آوَرَد و نه هيچ درخت بد، ميوه نيکو. هر درختي را از ميوه‌اش مي‌توان شناخت. نه از بوته خار مي‌توان انجير چيد، و نه از بوته تمشک، انگور! شخص نيک از خزانه نيکوي دل خود نيکويي بر‌مي‌آورد، و شخص بد از خزانه بد دل خود، بدي. زيرا زبان از آنچه دل از آن لبريز است، سخن مي‌گويد. "

ثمره و اعمال هر شخص نشانگر چیزی ست که در قلب اوست. همانطورکه در رومیان 10: 10 نیز می خوانیم: "زيرا در دل است که شخص ايمان مي‌آورد ... و با زبان است که اعتراف مي‌کند و نجات مي‌يابد." به بیان دیگر، دهان هم پیرو چیزی است که در قلب قرار دارد. وقتی که اقرار فقط زبانی باشد، باعث نجات نمی شود. بلکه وقتی قلب ایمان دارد و در نتیجه زبان اقرار به ایمان می کند، نجات حاصل می شود. و تا زمانی که چنین گنجینه و درخت و ایمانی در قلب باشد، طبیعی است که از آن درخت، میوه مربوط به همان درخت را ببینیم. بنابراین، اعمال نیکو به همان اندازه طبیعی است که دادن میوه خوب از درخت خوب طبیعی می باشد.

ایمان و اعمال: کارهایمان، اثباتگر این است که فرزندان چه کسی هستیم