زمانی برای صحبت کردن،زمانی برای سکوت
11 مهر, 91
جان من فقط برای خداوند خاموش میشود.. مزمور ۶۲ آیه ۱
چگونه درون خود را در وضعیت دعا قرار دهیم؟
یک روز را از صبح تا عصر در سکوت سپری کنیم.
روزه ی سکوت به ما کمک میکند که صدای اطراف خود را بهتر و واضح تر بشنویم – صدای مردمی که در اطراف ما صحبت میکنند، صدای اتفاقاتی که در اطراف ما می افتد و بالاتر از همه صدای خدا.
ما در سکوت می آموزیم چگونه از حرف زدن و چت کردن دست برداریم و به یک دیسیپلین و انضباط درونی برسیم- این انضباط میتواند به ما کمک کند که بر بسیاری از ضعف های درونی خود پیروز شویم .
روزی را در سکوت سپری کردن؛ میتواند به زندگی روحانی ما شکل و معنای عمیق تری بدهد. و ما را از صدمات زبان محافظت کند. در سکوت به معنای عمیق تری از شخصیت و شکل خودمان دست پیدا میکنیم که هرگز قبلا با آن مواجه نشده بودیم. صداهای درونی ما که گاهی بصورت فریاد در ما زمزمه میکند ولی ما آنقدر در شلوغی دنیای اطراف بسر میبریم که صدای درون خود را نمی شنویم و یا به آن توجهی نمیکنیم در سکوت است که به تمایلات پنهان و قضاوت های پنهانی و گناهان سرپوشیده ی خود آگاه شویم ومیتوانیم روی این ضعف های خود تمرکز کنیم . ما نیاز داریم که این صداها و هیاهوی پنهان خود را از افکارمان و درونمان دور سازیم. وقتی در سکوت هستیم فرصت بیشتری پیدا میکنیم که به خودآگاهی برسیم.
چگونه بدن ما میتواند به ما کمک کند تا در وضعیت دعا باشیم؟
ما در سکوت از لحاظ درونی و روحانی در دعا بسر میبریم و درون خود را دائما در تفتیش و انضباط قرار میدهیم . در عین حال در سکوت بدن ما نیزاحتیاج دارد تا بطور فیزیکی در دعا و پرستش قرار گیرد. اینکه چگونه بر خود تسلط پیدا کنیم تا از زبان برای سکوت استفاده کنیم و زبان ما فقط برای استفاده از پرستش خدا و خواندن کلام خداوند مورد استفاده قرار گیرد آن هم یکبار در صبح برای شروع روزه ی سکوت و یک بار در عصر برای پایان دادن به روزه ی سکوت.
همینطور بدن ما احتیاج دارد که بیاموزد که به چه چیزهایی نباید نگاه کند یا گوش کند یا چه کاری را انجام بدهد. ما بدن خود را کاملا در وضعیت دعا قرار میدهیم یعنی زانو میزینم، چشمان خود را در دعا میبندیم ، لب های خود را می بندیم، افکار خود را تمرین میدهیم تا در ما تجسس کند و صداها را از فکر ما خارج کند؛ ما در سکوت فرصت بیشتری پیدا میکنیم که از لحاظ درونی به اعمال فیزیکی خود نیز بیشتر بیاندیشیم و به هر چه مقدس است بیاندیشیم و بدن و روح خود را با هم همکار سازیم تا در یک وضعیت قرار گیرند که به آن وضعیت دعا میگویند یعنی هم روح و هم جسم ما در وضعیت دعا و پرستش قرار میگیرد.
سکوت کمک میکند تا در مورد چیزهای که ما را از مسیر اصلی زندگی روحانی منحرف میکند و یا عادتهایی که بدن ما را برای زندگی روحانی تنبل و تن پرور میسازد ؛ فکر کنیم و در آنها نظم ایجاد کنیم و خود را در مسیر درست قرار دهیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر