مزمور نود و دوم

مزمور نود و دوم

ستایش و سپاسگزاری

(مزمور و سرودی برای روز سَبَت)

1خداوند را سپاس گفتن نیکوست و نام تو را ای خداوند متعال، ستایش کردن. 2سحرگاهان رحمت تو را بیان کردن نیکوست و شامگاهان وفاداری تو را. 3با نوای چنگ ده تار و رباب سرود ستایش تو را می خوانیم، 4زیرا که ای خداوند، مرا به کارهای خودت شادمان ساخته ای، به سبب اعمال دستهای تو خوشی می کنم. 5ای خداوند، کارهای تو چه شگفت انگیز است و فکرهای تو بی نهایت عمیق. 6شخص بی فهم این را نمی داند و جاهل از درک آن عاجز است. 7اگرچه شریران مثل علف می رویند و همۀ بدکاران سعادتمند می شوند، اما سرانجام برای همیشه از بین می روند. 8لیکن تو ای خداوند، در جایگاه آسمانی خود تا به ابد باقی هستی. 9دشمنان تو ای خداوند، بلی، دشمنان تو هلاک می گردند و تمام بدکاران پراگنده می شوند.

10تو شاخ قوّت مرا مثل شاخ گاو وحشی برافراشته ای و به روغن تازه مسح شده ام. 11با چشمان خود شکست دشمنانم را می بینم و به گوش خود فریاد بدخواهانم را که با من مقاومت می کنند می شنوم.

12شخص عادل مثل درخت خرما با ثمر خواهد شد و مانند سرو لبنان نمو خواهد کرد. 13آنانی که در خانۀ خداوند غرس شده اند، در پیشگاه خدای ما خواهند شگفت. 14ایشان در زمان پیری نیز ثمر آورده و تازه و سبز خواهند بود. 15به این ترتیب اعلام می کنند که خداوند راست است. او صخرۀ من است و در وی هیچ بی انصافی نیست.